Het was op een mooie zonnige herfstdag dat ik naar de Dignahoeve wandelde voor de zoveelste werkdag bij de oudjes, het is alweer drie en een half jaar dat ik daar werk.
Nog steeds met een enorm plezier en gedrevenheid, want ze zijn nog steeds enorm dankbaar en laten dat ook regelmatig weten.
Soms bij het enge af vind ik, ze zetten je op een voetstuk, en tja wie "hoog staat, kan laag vallen!".
Een paar weken geleden had ik met een interview in het bewoners blad van "Eigen Haard Olympus Wonen" gestaan met foto.
Kwam er een bewoonster naar me toe deze week met het volgende "Wijnand wat een leuk stukje van jou in het bewonersblad, enne je hangt hoor!".
"Huh!!! Ik hang?", zei ik verbaasd!
"Ja, ik vond het zo een leuke foto van je", vertelde ze dol enthousiast "Ik heb je in een lijstje gedaan en opgehangen in huis".
Pffffft! Kan me voorstellen dat je toch leukere dingen aan de kant kan hangen dan een foto van mij, maar goed "een kinderhand is gauw gevuld" ook als je al tachtig bent. ?????
Ik sputterde nog tegen met "Tja als je veertig foto`s moet maken, om èèn goeie over te houden!".
"Och, dat moet een moeilijke keus geweest zijn, voor de fotograaf al die foto`s", ze bleef enthousiast.
Maar goed ik wandelde lekker in het ochtend zonnetje naar mijn werk, voelde me lekker en had er veel zin in.
Eenmaal in mijn kantoortje aangekomen de computer aangezet en natuurlijk de radio!
En beter kon het niet, een vrolijke deun kwam me tegemoet "Tralalala, doebedediedie, tralalala, een heerlijk liedje en als je dan al blij bent, lekker hoor!!!!
Toen het zover was dat het spreekuur zou beginnen, eerst een lekker bakkie gezet.
Het was nog voor negen uur dat de telefoon ging, en er een mevrouw vroeg of ik bij haar een nieuwe batterij in de rookmelder wilde zetten, want ze had de hele nacht met een "piep" gezeten en slecht geslapen daardoor.
Omdat het nog geen 9 uur was dacht ik, ik ga meteen maar, dan heeft ze weer rust en zei tegen haar "Ik kom er meteen aan mevrouw!".
Ze woont op de Zeelandiahoeve dus ik via de loopbrug daar naar toe, en een minuut later belde ik aan.
Er werd niet open gedaan, dus ik nogmaals bellen, maar nee hoor geen reactie.
Ik hoorde wel een scherpe harde stem, hmmm zeg ik toch netjes, het leek meer op een lelijke heksenstem en dan nog wel èèn die op de markt staat, oei Wijnand toch!
Of ze nu visite had of aan het telefoneren was, het was me niet duidelijk.
Dus nog maar eens bellen, en nog maar eens , en nog een keer, effe wachten en nog een keer en nog een keer, effe wachten en nog een keer heeeeeeeeeeel lang, effe wachten dan nog een paar keer heeeeeeeeeeel lang, maar nee hoor geen "pizza" eh ik bedoel geen mevrouw.
Wel hoorde ik haar snerkende stem, het was me duidelijk ze was aan het bellen.
Dan straks maar even na het spreekuur terug naar haar.
Het was ongeveer half 10 toen de telefoon ging, ik nam op en…."Waar blijf je toch?", hoorde ik aan de andere kant van de lijn.
Het duurde even tot het tot me doordrong, maar het was de mevrouw van het batterijtje.
"Je zou toch meteen langs komen?", klonk er een verontwaardigde stem aan de andere kant, "En ik maar wachten!".
"Eh, mevrouw ik ben bij u geweest hoor en heb wel een kwartier tegen uw bel staan te leunen, maar u hoorde mij niet, volgens mij was u aan het bellen, klopt dat?".
"Ja, dat klopt mijn zoon belde me op, maar kom je nu?", vroeg ze.
"Ik kom na het spreekuur, als u het goed vind, om elf uur", antwoordde ik.
"Nou ja, dat moet dan maar!", en ze hing weer op.
Elf uur, ik weer richting Zeelandiahoeve, om het batterijtje er in zetten.
Ik druk op het belletje, met in mijn gedachte dat ze wat doof zou kunnen zijn, hoe ik daarbij kom, ik weet het niet, extra lang dus.
Maar wie kwam er naar de deur? Nou niemand! Nog een paar keer bellen, na de ervaring van eerder op de ochtend, effe wachten, bellen, lang bellen, enfin er gebeurde niets! Zucht!!!!
Terug maar weer! En terwijl ik terug liep, kwam het deuntje weer naar voren, tralalala, doebedediedie, tralalala maar had al het idee dat het al minder klonk meer van tralalala, doebedediedie, tralalala.
Het was al middag, ik was met de algemene verlichting bezig, had veel kapotte TL`s, toen mijn mobieltje ging, mijn vaste telefoon staat doorgeschakeld als ik mijn kantoor uitga.
En raad eens wie? Ja die mevrouw van het batterijtje, ze was zo opgelaten, en tel erbij ook nog wat doverig, ze schreeuwde het uit!
"O WIJNAND, IK WAS HELEMAAL VERGETEN DAT JE LANGS ZOU KOMEN, DUS IK BEN NAAR DE WINKEL GEWEEST! STOM HE!".
Ik de telefoon weer naar mijn oor gebracht, hield hem een meter bij me vandaan, mijn arm was niet langer en antwoordde "Nou mevrouw zal ik dan nu even langs komen!?".
Dus ik weer richting Zeelandiahoeve en nee he, toen ik bij haar voordeur stond, hoorde ik haar al weer schetteren, ze was weer aan de telefoon.
Toch maar bellen en meteen lang, kreeg er aan zere vinger van, maar nee hoor geen resultaat.
Ik had mijn werkwagentje bij me en daar zitten stophoutjes in en snee daar een dun stokje vanaf.
Zal je krijgen dacht ik ondeugend, zette haar belletje vast met het stophoutje.
Zo de bel gaat maar door, maar door, maar door en ik krijg geen zere vinger!
Ik zelf ging op het raamkozijn zitten, aan de andere kant van de gang, ja hoor daar was het deuntje weer in mijn hoofd. Nu alleen wat narriger en korter zo van, tralala, doebediedie, tralala…..
Maar eureka daar ging ineens de deur open "WAT EEN HERRIE HIER, IS DE BEL STUK?, HIJ BLIJFT HANGEN!", schreeuwde mevrouw.
"NEE HOOR!", schreeuwde ik terug "DAT HEB IK GEDAAN!!!!", en haalde gauw het stokje tussen de knop van de bel vandaan.
"Zo en zal ik nu maar gauw het batterijtje vervangen, mevrouw?", vroeg ik haar.
"Ja doe maar", zei ze "Want dat gepiep daar word ik gek van!".
En hebben jullie dat nou ook, heb je de hele dag dat deuntje in je hoofd!
Maar toen ik terug naar huis liep, weer in dat herfstige zonnetje en zingende koolmeesjes om me heen, kwam hij weer "Tralalala, doebedediedie, tralalala
Groetjes, de oudjeswachter. Tralalala, doebedediedie, tralalala, doebedediedie……