Een aparte dag vandaag zo met die verkiezingen.
Woensdag is meest toch al de dag dat ik lang in mijn kantoortje moet zitten i.v.m. de trombosedienst.
En met zo`n dag als vandaag, als er zo veel verschillende mensen binnenlopen, is het voor mijn gevoel toch maar beter om in de buurt te blijven.
Eerst nog even een meningverschilletje weggewerkt met de mensen van het stembureau.
Met de gemeenteraad verkiezingen hadden ze zich niet aan bepaalde afspraken gehouden.
En ik vind dat je als gast dat toch zeker moet doen en aangezien ze meer het idee hadden van “vandaag is het gebouw van ons”, hadden we een klein probleempje.
Omdat het mij gelukkig vroeger meegegeven is om gasten altijd goed te ontvangen had ik om half 8 koffie gezet.
Een jonge dame kwam mijn kantoortje in stappen en zei een beetje uit de hoogte ”Is de koffie al klaar en staat de schuifdeur open?”, alsof ik de kantine dame was.
“Pardon”, zei ik meteen geprikkeld “Ik ben zo vriendelijk geweest om voor jullie koffie te zetten en de schuifdeur zal ik zo openzetten, maar om vier uur vanmiddag zet ik hem weer op sleutelstand want dan ga ik weer naar huis”.
“Ja maar dan moeten wij de hele tijd op een knopje drukken en dat is wel erg lastig”, antwoordde ze.
Maar ze nam de koffie mee en zei hier verder niets meer over.
Een half uurtje later stond er een andere meneer voor me neus en vroeg ”Bent u de huismeester?”, en er meteen achteraan “Er waren hier moeilijkheden hoorde ik?”.
Ik kijk de beste man aan en vraag verbaast “Moeilijkheden? Welke?”.
“Nou u wilt om vier uur de schuifdeur sluiten, is mij verteld”.
“O is het dat!”, zei ik ”Deze mensen hebben vorige keer laten blijken dat ze geen afspraken kunnen na komen, dus kan ik ze geen verantwoording geven de schuifdeur te sluiten “.
“En tenslotte ben ik daar verantwoordelijk voor en als ik morgen hier weer terug kom en de schuifdeur heeft de hele nacht open gestaan, dan heb ik de poppen aan het dansen”.
Meteen vertelde meneer dat van alle gebouwen waar gestemd wordt hij de sleutels in bezit had, en nadat hij mij verzekerd dat hij er persoonlijk erop zou toezien dat de deur na het stemmen gesloten werd, gaf ik hem het sleuteltje om de schuifdeur weer in sleutelstand te kunnen zetten.
Ook kreeg ik deze dag een collega op koffie visite, want hij moest hier stemmen.
Wat haast niet mogelijk is, maar wat hij voor elkaar kreeg, was dat de stemmachine op tilt ging.
Hij bleef nog even koffie drinken en ging toen weer naar zijn eigen toko.
Toen hij weer vertrokken was kwam de loodgieter langs die ik had bestelt, maar helaas dat was gisteren dus “te laat”.
Met het loodgieters bedrijf hadden we de afspraak gemaakt zo gauw als we bellen zouden ze komen.
Dit kwam doordat we regelmatig stank overlast hebben en men kon het niet vinden, gisteren stonk het weer behoorlijk dus bellen maar.
Ja, dan moet je niet de volgende dag komen, achteraf was het een misverstand, dan maar weer wachten op de volgende kans.
Toen de loodgieter weer vertrokken was kwam de chauffeur van een schoonmaakbedrijf even bij me praten, hij komt elke dag de schoonmaakster ophalen, en moest namelijk even zijn verhaal kwijt, vermoedt ik.
Nadat ik gevraagd had hoe het met hem was, hij is suikerpatiënt en heeft hart klachten en ook daar nog bij wandelende moedervlekken, begon hij zijn verhaal.
“Vanmiddag moet ik weer naar het ziekenhuis, dan gaan ze weer van die vlekken weghalen”.
“O”, zegt de schoonmaakster “doet dat geen pijn?”.
“Welnee joh”, antwoordde hij ” Je wordt plaatselijk verdooft en voordat je het weet ben je gefileerd, hihihihi ”.
Ik geloof niet dat ze het zo leuk vond, dat antwoord maar hij praatte verder ”Sorry hoor, maar ik ben al aan het idee gewend ”.
“Mijn vrouw is ook al overleden aan kanker en toen heb ik niet zo goed op mezelf gelet”.
“Drie jaar geleden kreeg ik zo`n vlek op mijn been en die werd maar groter en groter en daar liet ik niets aan doen, en toen ik uiteindelijk naar de dokter ging bleek het kwaadaardig te zijn”.
“En deze vlekken blijven maar terug komen, kijk maar op mijn buik”.
Hij deed zijn T-shirt omhoog en al wat je zag allemaal kleine vlekjes en een paar grote.
“Kijk, en deze en die en nog een paar van die vlekken worden weer weggehaald”, en hij wees juist die grote aan.
“Tja“, zei hij “En op een dag dan slaat het toe en dan is het afgelopen”, zuchtte hij.
“Als ik weer in het ziekenhuis ben vragen ze af ik al meer last van mijn gewrichten krijg, en het is wel al zo dat ik bijna niet meer mijn hoofd kan draaien”.
“Ook hebben ze me al vertelt, dat ik uiteindelijk veel pijn zal krijgen, maar ja daar heb je dan morfine voor, toch?”, het klonk allemaal wel een beetje vermoeid.
Voordat hij weg ging benadrukte hij nog eens extra dat je aan zo een situatie went, alleen in het begin weet je niet wat je overkomt.
De volgende bezoeker diende zich aan in mijn kooi.
Het was namelijk de liftmonteur die met een plof ging zitten en sprak ”Hèhè even zitten hoor, wat ik nu weer beleefd heb”.
“Ben ik bij mijn vorige klus bezig met de lift, komt er een vent ( je weet wel zo`n klerenkast) met twee grote honden naar me toe en wilde met de lift mee, maar dat kon niet want ik was met onderhoud bezig, dus zei ik tegen hem dat hij of even moest wachten of anders lopend gaan”.
“Begint hij toch tegen mij te schelden en te vloeken, niet normaal dus zei ik tegen hem ”Kan je niet wat beleefder doen en breng eerst die honden naar huis en kom alleen terug, dan kunnen we het samen uitpraten “.
En een beetje gelaten “Nou hij moet nog terug komen”.
Volgens mij vond hij het helemaal niet erg dat deze meneer niet terug was gekomen.
Tussen al deze verhalen door kwamen er steeds maar mensen naar binnen en was het inderdaad drukker dan de vorige keer.
Er kwamen ook mensen naar me toe van “O wat mooi is het hier en dan die prachtige tuin”.
Ja en wie ben ik dan om maar meteen een stukje Pr te verkopen en even met de mensen mee te lopen.
En dan de vraag “Kunnen wij hier ook komen wonen?”, werd regelmatig gesteld.
Waarop ik dan weer antwoordde” Als u dienstverlening nodig hebt en dan nog is er een wachtlijst”.
Maar de meest gestelde vraag was toch “Weet je al waar je op ga stemmen? Ik weet het niet hoor!”.
En inderdaad liep dat toch als een rode draad door deze dag heen, zoals het hoort natuurlijk op de dag van de verkiezingen ”Hoe zal het aflopen vandaag?”.
Ikzelf wist ook de gehele dag eigenlijk niet ”Wie of wat?”.
Maar uiteindelijk kwam dat ook weer van zelf en vlak voor dat ik ging stemmen maakte ik voor mezelf een keus.
Deze dag vond ik toch wel een lekkere werkdag omdat alles zo anders was dan andere werkdagen.
Van mij mogen er wel iedere jaar verkiezingen zijn!
Nu even een heel ander onderwerp.
Als ik zo mijn verhaaltjes aan het typen ben ervaar ik iedere keer weer hoe moeilijk de Nederlandse taal is.
Waarom hebben ze het niet gewoon simpel gehouden!
Zoals bijvoorbeeld waarom noemen ze een “vlieg” gewoon “vlieg” en waarom een “vis” niet “zwem”.
Een “vlieg”, die vliegt en een “zwem” die zwemt, dat is toch veel eenvoudiger!
Een “poes” die “spint”, lastig hoor!
Het kan veel eenvoudiger, een “spin” die “spint”, en een “poes” die “poest”.
Een “koe” die “koeit”!
Een “schaap” die “schaapt”!
We zeggen toch ook niet “We gaan vanavond “dammen” als we naar het “sjoelen” gaan!”.
En wat dacht je hier van” Een ambtenaar die werkt” dat klinkt ook niet, dus “Een ambtenaar die ambtenaart”, hm klinkt al veel beter toch?
En kent u de uitdrukking “Zo lust ik er nog wel een paar!” Ja Wat?
Dan kan je beter zeggen “Zo chips ik er nog wel een paar”, dan weet je wat.
Nou ik ga er maar mee stoppen, want het wordt er niet “beter” op.
“Beter”, ben je ziek geweest dan?”.
Nee he, weer zo een woord. Help!!!!!!
Groetjes, de oudjeswachter.